De gemaskerde in het boudoir. EERSTE HOOFDSTUK. DE VERDWENEN JUWEELEN. In de stille, donkere Diergaardestraat wierp het licht, dat uit de villa van den bankier Von Hartstein straalde, zijn helder schijnsel. Het eene rijtuig na het andere reed voor, bedienden in livrei snelden aan, openden het portier en geleidden de in lichte avondmantels gehulde dames en de heeren in rok of uniform, naar binnen. Alles, wat in de hoofd- en residentiestad zich schoon en elegant mocht noemen, zoomede al wie beroemd en bekend was, kwam samen in het huis van dezen man, den fameus rijken directeur en eigenaar van de voornaamste effectenbank. In de overdadig met bloemen en palmen versierde zaal ruischte de verleidelijke dansmuziek. Verborgen achter de prachtigste tropische planten, speelde een beroemde Zigeunerkapel, die men met groote onkosten uit Weenen had laten overkomen. De zoete melodieën weerklonken ook in de aangrenzende vertrekken, die de verrukkelijkste plekjes aanboden om gezellig te fluisteren of te flirten na de vermoeienissen van den dans. De balletmeester, die in de groote zaal onder de reusachtige, met guirlandes van rozen versierde kristallen gaskroon stond, had juist het teeken tot den aanvang eener quadrille gegeven en men zag de slanke, elegante vrouwen en meisjes zich bewegen tusschen de zwarte rokken en schitterende uniformen der heeren. Men hoorde het vroolijke lachen en de schertswoorden af en toe boven de tonen der muziek uit, toen plotseling, ongeveer in het midden der zaal, op opvallende wijze verwarring onder de dansers ontstond. De heer, die zich bij deze vier paren onderscheidde door zijn bijzonder schoone, mannelijke gestalte, gaf den balletmeester een teeken, waarop deze door een beweging zijner hand het orkest het zwijgen oplegde. Algemeene nieuwsgierigheid ontstond, om de oorzaak van deze stoornis uit te vorschen, maar reeds na eenige seconden speelde de muziek weer, de dans werd voortgezet [2]en slechts enkele personen kwamen te weten, dat de jonge en bekoorlijke gastvrouw, Adelheid von Hartstein, haar collier had verloren, dat was samengesteld uit de kostbaarste diamanten en robijnen en een fabelachtige waarde vertegenwoordigde. Zoodra de quadrille was geëindigd, verscheen een groot aantal bedienden in hun grijze, met zilver afgezette livrei. Met scherpe blikken doorzochten zij eenige malen de geheele zaal, zonder echter op den gladden parketvloer eenig spoor van het verloren collier te vinden. Adelheid von Hartstein was, met haar slanke en toch goed gevulde gestalte, haar diepblauwe kinderoogen en het zachte, door krullend blond haar omlijste gezichtje, een prachtige vrouw en het moest ieder opvallen, hoe goed, juist door de groote tegenstelling, de heer bij haar paste, aan wiens arm zij zich op dit oogenblik voortbewoog om in een der zijvertrekken te komen, waar haar man, de bankier, zich met het spel vermaakte. Lord Brigham had niet het gewone uiterlijk van den Engelschman. Zijn golvend haar was gitzwart en boven den typischen neus schitterden een paar zwarte oogen. De fijnbesneden lippen waren zichtbaar onder de kleine, kortgeknipte snor. Maar de kin teekende wilskracht en het lenige gespierde lichaam duidde op buitengewone kracht en behendigheid. Lord Brigham sproot voort uit een der oudste adellijke families van Engeland en had dus relaties in de beste kringen. Heden was hij echter voor den eersten keer de gast van den bankier Von Hartstein. „Ik hoop, dat dit voorval u niet heeft ontstemd, mevrouw,” sprak hij met zijn welluidende stem, „het is veilig aan te nemen, dat het collier teruggevonden zal worden.” De jonge vrouw scheen deze meening niet volkomen te deelen. Terwijl zij haar cavalier, die een hoofd grooter was dan zijzelf, met haar wonderlijke blauwe oogen aankeek, antwoordde zij: „Ik weet niet, Mylord, ik heb een onbestemd gevoel, alsof er iets.… ja, ik weet niet, hoe ik mij zal uitdrukken …” „Gij gelooft toch niet, mevrouw de barones, dat.… nu ja, dat het collier in minder gewenschte handen is gekomen?!” Zij haalde de schouders op, zonder haar cavalier aan te zien en terwijl haar stem schuchter, bijna kinderlijk bedeesd klonk, sprak zij op zachten toon: „Wij zijn hier immers te midden van vrienden.… Ik bedoel, onder onze gasten. Het zou dus slecht van mij zijn, als ik ook slechts in de verste verte iemand durfde verdenken.” Zij aarzelde een oogenblik en vervolgde toen: „Het is zoo merkwaardig! Ik had nog in hetzelfde oogenblik het gevoel, het collier om mijn hals te voelen. Men went daar zoo aan en als men die kostbaarheden den geheelen avond draagt, dan mist men iets, als ze opeens verdwenen zijn. En zoo bemerkte ik, dat het opeens zoo licht om mijn hals werd.…” Zij keek naar haar laag uitgesneden zalmkleurige zijden japon en de bewonderende blikken van den heer volgden de hare in de kanten garneering, die den schoonsten boezem en den bekoorlijksten vrouwenhals omgaf. Bankier Von Hartstein moest reeds op de hoogte van het voorgevallene zijn, want hij kwam zijn vrouw reeds tegemoet en geleidde haar en Lord Brigham in een verder gelegen, tot dusverre niet verlicht kabinet, waar hij het electrische licht opdraaide. Hij liet zich nauwkeurig vertellen wat er gebeurd was en was, evenals zijn vrouw, ongerust over het feit, dat het diamanten halssieraad, dat toch midden in de zaal verloren was geraakt, niet teruggevonden was. Maar toch troostte hij zijn echtgenoote en wees erop, hoe gemakkelijk een der dames met haar sleep het kostbare kleinood weggeschoven kon hebben. „Ik verzoek u, Mylord,” sprak hij op dringenden toon tot den Engelschman, „laat uw vroolijkheid niet verstoren door dit voorval en spreek er, als gij mij een genoegen wilt doen, tegen niemand over. Ik zou niet willen, dat het pijnlijke geval aanleiding zou geven tot verkeerde gevolgtrekkingen. „Verdwijnen kan er niets in mijn huis. Daarvoor staan mijn beproefde bedienden en de vriendschap mijner gasten mij borg.” Lord Brigham boog. Een kleine pauze ontstond tusschen deze drie personen, [3]die zich ieder met hun eigen gedachten bezig hielden, maar daarop sprak de blonde vrouw: „Het is toch merkwaardig, Maximiliaan, en je weet, dat wij in den laatsten tijd dikwijls van personeel hebben moeten verwisselen.” De bankier schudde het hoofd. „Neem mij niet kwalijk, lieve kind, maar dat zie je niet goed in. Een burgerman zou niets kunnen beginnen met een voorwerp van zóó groote waarde. Niemand koopt die steenen van hem en daarenboven, doe mij het genoegen, de geheele zaak voorloopig te vergeten. „Geloof mij, ik heb al moeilijker vraagstukken opgelost. En als het collier werkelijk verloren mocht zijn”, sprak hij glimlachend, „dan zullen wij ook daar overheen komen. „En nu wil ik je niet langer in het onderhoud met je cavalier storen, die je zeer zeker wel weer in een goede luim zal weten te brengen.” Bij die woorden wendde de bankier, in wiens gelaat achter schitterende brilleglazen een paar doordringende oogen fonkelden, zich met een beleefd lachje tot den Engelschman, welke mevrouw Von Hartstein zijn arm bood en haar weer in de danszaal teruggeleidde. De bankier, wiens kruin reeds bijna geheel kaal was, wachtte een oogenblik, daarop volgde hij het paar, schoof zijn breedgeschouderd, kort lichaam tusschen de heeren door, die voor den ingang van de balzaal stonden en verdween achter een zijdeur. Eenige minuten later bevond hij zich in zijn particulier kantoor aan de telefoon. Nadat men hem met het gewenschte nummer had verbonden, sprak de bankdirecteur: „Spreek ik met het detectivebureau Rasmussen?” „Ja, hier Rasmussen, wie daar?” „Von Hartstein. Zijt gij daar zelf, mijnheer Rasmussen?” „Toevallig wel!” klonk het. „Ik verwacht een telegram, dat ik zelf in ontvangst moet nemen, dus.…” „Dat treft uitstekend. Ik heb een van uw lieden noodig, een vertrouwd persoon. Een voorval, dat ik niet per telefoon wensch mee te deelen, en dat juist in mijn villa tijdens een bal heeft plaats gevonden, dwingt mij, uwe hulp in te roepen, mijnheer Rasmussen!” „Ja, wien zal ik u zenden.…? Mijn luitjes zijn om dezen tijd moeilijk en eerst over eenige uren te krijgen. Maar ik kan u toch onmiddellijk iemand zenden.” „Een ervaren detective?” vroeg de bankier. „Hij is nog zeer jong,” klonk het van de andere zijde, „maar ik geloof, dat de jonge man een groote toekomst voor zich heeft. Zooveel tegenwoordigheid van geest, zooveel combinatievermogen en persoonlijken moed heb ik nog nooit leeren kennen bij iemand die pas in het vak is.” „Goed, zend hem mij. Wanneer kan hij hier zijn?” „Onze auto’s staan gereed. In zes minuten kan Henry Stern bij u zijn.” „Mooi. Ik verwacht hem in mijn particulier kantoor. Ik zal order geven, hem dadelijk toe te laten.” Nadat de bankier den portier per huistelefoon zijn bevelen had gegeven, liep hij met op den rug gevouwen handen zijn kantoor op en neer. Achter het massieve voorhoofd werkten de gedachten van dezen beurskoning om een oplossing van het geheimzinnige verdwijnen van zulk een kostbaar voorwerp te vinden.

De gemaskerde in het boudoir. EERSTE HOOFDSTUK. DE USE JEWELS. Em de stille, donkere Diergaardestraat wierp het licht, dat uit de villa van den bankier Von Hartstein straalde, zijn helder schijnsel. Het eene rijtuig na het other cana voor, operando em livrei snelden aan, open het portier en gelidden de in light avondmantels hulde dames en de heeren em fardamento de uniforme, naar dentro. Tudo em de hoofd- en residentiestad zich schoon en elegant wocht noemen, zoomede al wie beroemd en bekend foi, sementes de kwam em het huis van dezen man, o fameus rijken directeur em Eigenaar van de voornaamste effectenbank. In de overdadig encontrou bloemen en palmen versierde zaal ruischte de verleidelijke dansmuziek. Oitava das mais magníficas plantas tropicais escondidas, com uma ostentosa capela cigana, os homens encontraram grandes onkosten uit weenen had laten overkomen. De zoete melodieën weerklonken ook in de aangrenzende vertrekken, de verrukkelijkste plekjes aanboden om gezellig te fluisteren of te flirt na de vermoeienissen van den dans. O balletmeester, que em de groote zaal onder de reusachtige, conheceu guirlandes van rozen versierde cristais gaskroon stond, tinha acabado de het teeken tot den aanvang eener quadrille dado en men zag de slanke, elegante vrouwen en meisjes zich move tusschen de zwarte rokken uniformes de exércitos.Men hoorde het vroolijke lachen en de schertswoorden af ​​en toe boven de tonen der muziek uit, toen plotseling, ongeveer in het midden der zaal, opvallende wijze warring onder de dansers ontstond. De heer, die zich bij deze four paren onderscheidde porta zijn bijzonder schoone, mannelijke gestalte, gaf the balletmeester een teeken, waarop deze door een movendo zijner hand het orkest het zwijgen oplegde. Algemeene nieuwsgierigheid ontstond, om de oorzaak van deze stoornis uit te vorschen, maar reeds na eenige seconden speelde de muziek weer, de dans are voortgezet [2] en pobres netos kwamen te weten, dat de collonge que perdeu Advroidoorlijier a semente de diamantes preciosos en robijnen en een fabelachtige waarde vertegenwoordigde. Zoodra de quadrille era geëindigd, verscheen een groot aantal servindo in hun grijze, com zilver afgezette livrei. Met scherpe glikken doorzochen zij eenige painting de geheele zaal, zonder real op den gladden parketvloer eenig spoor van het lost collier te vinden.Adelheid von Hartstein foi, conheceu o cabelo slanke en toch goed gevulde gestalte, o cabelo diepblauwe kinderoogen en het zachte, porta krullend cabelo loiro omlijste gezichtje, een esplêndido vrouw en het moest ieder opvallen, hoe goed, juistler porta de groote de tegen colar, aan wiens arm zij zich op dit oogenblik voortbewoog om in een der zijvertrekken te komen, waar hair man, de banker, zich met het spel vermaakte. Lord Brigham não tinha vencido o uiterlijk van den Engelschman. Zijn golvend hair era gitzwart en boven o típico casal neus schitterden een de zwarte oogen. Os lábios de fijnbesneden eram zichtbaar ou de pequeno ronco kortgeknipte. Maar de kin teekende wilskracht en het lenige spierde lichaam duidde op buitengewone kracht en agendigheid. Lord Brigham sproot voort uit een der oudste adellijke family van Engeland en tinha dus parentes em de beste kringen. Heden what hij real voor den primeiro keer de gast van den bankier von Hartstein. "Ik hoop, dat dit voorval u niet heeft ontstemd, mevrouw," Sprak hij met zijn welluidende stem, "het is veilig aan te nemen, dat het collier teruggevonden zal." De jonge vrouw scheen deze meening niet volkomen te deelen.Terwijl zij hair cavalier, o een hoofd grooter era dan zijzelf, conheceu hair wonderlijke blauwe oogen aankeek, antwoordde zij: "Ik weet niet, meu senhor, ik heb een onbestemd voel, também ele iets. ... sim, ik weet niet, hoe ik mij zal uitdrukken ..." "Gij gelooft toch niet, mevrouw de barones, dat ... Bem, dat het collier em mãos menos wenschte chegou?!" Zij haalde de schouders op, zonder hair cavalier aan te zien en terwijl hair stem schuchter, bijna kinderlijk bedeesd klonk, sprak zij op zachten toon: “Estamos sempre aqui em Midden van vrienden ... Ik bedoel, ou nossos convidados. Het zou dus bad van mij zijn, como ik ook bad in de verste verte iemand durfde responsabil. " Zij aarzelde een oogenblik en vervolgde toen: “Het é um zoológico estranho! Ik também tinha em Hetzelfde oogenblik het gevoel, het collier om my hals te voelen. Os homens foram daar zoo aan en enquanto os homens morrem kostbaarheden draagt ​​the geheelen avond, dan mist men iets, as ze opeens verdwenen zijn. No zoológico, ik observou que a luz do zoológico será aberta para o meu pescoço. ... ” Zij keek naar hair laag uitgesneden zalmkleurige zijden japon en de bewonderende Blikken van den Heer volgden de hare em kanten garneering, que o mais belo boezem en den bekoorlijksten vrouwenhals omgaf.Banqueiro Von Hartstein moest juncos op de hoogte van het voorgevallene zijn, want hij kwam zijn vrouw juncos tegemoet en geleidde cabelo en Lord Brigham em um verder localizado, morto dusverre niet verlicht kabinet, waar hij het luz elétrica opdraaide. Hij liet zich nauwkeurig contar o que ele deu o que en what, evenals zijn vrouw, ongerust over het feit, dat het diamanten halssieraad, dat toch midden in de zaal perdeu algo justo, niet teruggevonden o quê. Maar toch troostte hij zijn realgenoote en wees erop, hoe gemakkelijk een as damas com cabelo dormindo het coisinhas preciosas empurradas para longe kon hebben. “Ik verzoek u, meu senhor”, sprak hij op urgente toon dead the Engelschman, “laat uw vroolijkheid niet verschoren door dit voorval en spreek er, como gij mij een wilt faz, ninguém falou. Ik zou niet sake, dat het pijnlijke geval aanleiding zou geven tot verkeerde gev Followedrekkingen. “Você não pode diluir em minha casa. Daarvoor staan ​​mijn antes de operar en de vriendschap mijner gasten mij borg. ” Lord Brigham boog. Uma pequena pauze ontstond tusschen deze três pessoas, [3] o zich ieder encontrou seu próprio pensamento bezig hielden, maar daarop sprak de blonde vrouw: "Het é muito estranho, Maximiliaan, en je weet, dat wij in den laatsten tijd dikwijls van personeel hebben moeten moeten." De bankier schudde het hoofd.“Neem mij niet kwalijk, filho do amor, maar dat zie je niet entrou. Een burgerman zou niets pode começar com een ​​voorwerp van zóó groote waarde. Ninguém coopta o steenen van hem en daarenboven, doe mij het genoegen, de geheele zaak voorloopig te vergeten. "Geloof mij, ik heb al moeilijker vraagstukken opgelost. En als het collier werkelijk lost zijn ", sprak hij smoldering", then zullen wij ook daar overheen komen. "En nu wil ik je niet mais em het onderhoud met je cavalier, o je zeer zeker bem-vindo em een ​​goede luim zal weten te brengen." Bij die woorden wendde de bankier, em vienna gelaat oito schitterende brilleglazen een few doordringende oogen fonkelden, zich met een beleefd lachje tot den Engelschman, murcha mevrouw von Hartstein zijn arm bood en hair weer in de danszaal teruggeleidde. De bankier, wiens kruin reeds bijna geheel kaal was, wacht een oogenblik, daarop volgde hij het paar, schoof zijn breedschouderd, kort lichaam tusschen de heeren porta, o voor den entrada van de balzaal stonden en verdweenter achurter een zijde. Poucos minutos depois, bevond hij zich in zijn particulier kantoor aan de telefoon. Nadat men hem conheceu o número solicitado tinha verbonden, sprak de bank director: "Spreek ik conheceu het detectivebureau Rasmussen?" "Sim, aqui Rasmussen, como lá?" “De Hartstein.Zijt gij daar zelf, mijnheer Rasmussen? " "Bem Toevallig!" klonk het. "Eu guardava um telegrama, dat ik zelf in ontvangst moet nemen, dus. ..." “Dat encontra uitstekend. Ik heb een van uw lieden noodig, een vertrouwd persoon. Een voorval, dat ik niet por telefone wensch mee te deelen, en dat juist em mijn villa tijdens een bal heeft plaats gevonden, dwingt mij, uwe hulp in te roepen, mijnheer Rasmussen! ” “Sim, wien zal ik u zenden.…? Mijn luitjes zijn om dezen tijd moeilijk en eerst sobre seu próprio uren te krijgen. Maar ik kan u toch onmiddellijk iemand. ” "Detetive Een ervaren?" vroeg de bankier. “Hij is nog zeer jong”, klonk het van de other zijde, “maar ik geloof, dat de jonge man een big toekomst voor zich heeft. Zooveel tegenwoordigheid van geest, zooveel combinatievermogen en persoonlijken moed heb ik nog nooit empty know bij alguém que pas in het vak is. ” “Pronto, zend hem mij. Wanneer kan hij zijn aqui? " "Onze auto está estabilizado. Em dez minutos, Henry Stern pode bij u zijn. " "Mooi. Ik bainha guardada em mijn particulier kantoor.Ik zal order geven, hem dadelijk toe te laten. ” Nadat de bankier havia dado o porteiro por huistelefoon zijn bevelen, liep hij met op den tapete handen zijn kantoor op en neer. Achter het massieve voorhoofd werkten de visioned van dezen beurskoning om een ​​oplossing van hetkretzinnige verdwijnen van zuk een precioso voorwerp te vinden.